LAAT ME MET RUST en maak zelf je vreten klaar…
Pardon?… ik zal het even toelichten.
Aan het eind van de eerste werkdag na mijn vakantie sta ik voor 4 personen klungelig een pokebowl in elkaar te flansen. Met onrust en stress in mijn lijf en een enorme behoefte aan alleen zijn, stil en even niks… terwijl ik avocadoblokjes sta te hakken, er van alles op de grond valt en de wortelrasp in een kom knikker. Ik kan het niet laten om te denken; Laat me allemaal gewoon met rust! En maak zelf je vreten klaar…
Natuurlijk worden er signalen afgegeven dat hulp binnen handbereik is, ze kennen me inmiddels 😉, Maar ik laat het niet toe of wil het niet horen. Ik wil dit zo snel mogelijk afgehandeld hebben en BLIJF UIT MIJN SPACE!
En toen gevraagd werd of ik er ook nog een wasabi mayonaise sausje bij maak, die ze namelijk zo lekker vond toen ze bij een vriendin ook een pokebowl at, volgde: GEEN SAUS, als je een sausje wil, flans je zelf maar wat in elkaar.
Eigenlijk direct daarna voel ik natuurlijk ook een schuldgevoel. Omdat ik me ook enorm in mijn gezinsleden kan verplaatsen en het onredelijk vindt van mezelf want tja… het is op zich een basisding: eten bereiden voor je gezinsleden.
Maar op zo’n moment is het te veel. En wil ik maar 1 ding: goed voor mezelf zorgen. Datgene doen waardoor ik weer tot mezelf kom en de indrukken van de dag kan verwerken. En voor mezelf datgene bereiden wat me echt voed. Waar mijn lijf blij van wordt. En 4 pokebowls klaarmaken, met 83 handelingen (voor mijn gevoel), past dan eigenlijk niet in dit wensenlijstje.
Inmiddels ken ik mezelf en het gevoelig zijn heel goed.
Ik kan inmiddels zeggen dat het mijn expertise is. Het heeft me o.a. gebracht dat ik heel goed weet dat er op een dag veel indrukken sterk binnen komen en dat ik deze indrukken op een dieper niveau dan gemiddeld verwerk. Ik weet inmiddels ook dat het mijn kracht en mijn waardevolle eigenschap is, dat het me heel veel moois brengt. En ik ervaar het ook niet meer als last en alleen maar ingewikkeld.
Maar toch is zo’n moment van overprikkeling nog steeds niet fijn! Want natuurlijk wil ik ook het liefst met veel liefde en rust mijn kids voorzien van een lekkere gezonde maaltijd (of broodtrommel, of schaaltje fruit of wat dan ook maar goed voor hen is).
We eten onze pokebowls in de tuin. Ik krijg te horen dat het lekker is, lief he? 😉 en ik verras mezelf ook nog wel over het resultaat. Maar de lucht is nog niet geklaard.
Een somber, vermoeid gevoel zit nog in de weg. En mijn innerlijke criticus slaat er flink op los…
Na het eten besluit ik mijn veilige, stille toevluchtsoord even op te zoeken in huis om mijn gevoel de ruimte te kunnen geven en mijn hersenspinsels even te delen met Anja.
Ik app haar de situatie en de zin : “LAAT ME MET RUST en maak zelf je vreten klaar!” + het bijbehorende schuldgevoel.
Anja: “HAHA! Best herkenbaar. Vlak niet uit dat starten met je werk weer meer energie vraagt… enne, heb je er zelf al om kunnen lachen?”
Ik: ‘hihi, ja dat doe ik nu eigenlijk ook wel… Misschien is het wel een goede titel voor een blog. Haha” (met toen nog de gedachte in mijn hoofd: leuke gedachte, maar een No Go.)
Anja: “Oh ja zeker! En dan met een foto van jouw gezicht er bij als je het zegt. Goud!
Echt Carla, lach meer om jezelf. Je bent zo leuk!”
…
Lachen om mezelf.
Humor.
Beetje zelfspot.
(En niet om iets weg te wimpelen, te verbloemen, mezelf kleiner of belachelijk te maken).
Echt het beste medicijn!
En het blijkt ook deze keer weer de oplossing te zijn om even te ontladen, alles weer een beetje te relativeren, de lucht te doen klaren en positiever te kijken naar de situatie die totaal niet verliep zoals ik het liefst zou willen.
Anja had me op dat moment geen betere reactie kunnen geven.
Beneden even gedeeld, een knuffel en gelachen om de hele situatie incl. mijn uitspatting afkomstig uit ‘mijn darkside.’
En daarna ontstond toch het idee om deze ervaring, incl. titel te delen met jullie, moeders die enorm goed kunnen voelen. Omdat ik weet en ook bevestiging kreeg dat het voor zoveel moeders herkenbaar is!
Omarm je imperfecties, wees niet te streng voor jezelf.
Deel je hersenspinsels en zoek de mensen op die jou weer naar een hogere trilling, een lichtere energie, meer positiviteit of luchtigheid brengen.
Voel, huil en lach!
Zeker op momenten wanneer je het beste wil geven aan alles en iedereen om je heen, maar je eigenlijk voelt dat je goed voor jezelf mag zorgen.
En geef (daarna) jezelf die zorg alsnog!
Want, je kunt het beste voor een ander zorgen, als je eerst goed voor je zelf zorgt.
NB: Mijn puber dochter leest bovenstaand blog. Ze herkent haar moeder volledig haha en zegt: ‘Ik wil ook best een keer pizza bestellen hoor…’
Pubers… heerlijk!